Hala İstanbul'dayım ve hala oradan oraya koşturmaktayım. Hala belirsiz herşey, hiç bir zaman sevemedim bu ruh halini. Genelde mutluyum herşeye rağmen, hala hayallerimin, isteklerimin peşinden koşuyorum tüm gücümle. Ailem, yakınlarım destek oluyorlar çok şükür bunun için. Ama işte bu ruh halidir canımı sıkan. Ne olacak, ne bitecek korkuları hep içimde. İyi bir şey olsa bile yine canımı sıkabilecek başka bir şey bulabiliyorum. Hep umut dolu oldum, yaşama sevincim bir an için düşmedi en zor anlarımda bile. Şu anda canım çok sıkkın, böyle olacağını biliyordum belki de hani buna hazırlıksız da yakalanmadım.
Hemen hemen 2 ay önce bir tweet atmıştım, "bugün daha kesin bir hayatım olabilirdi" diye. Hala herşey aynı. Hiç birşey kolay olmayacak elbet de ben artık sıkıldım, bunaldım. En ufak şeylere canımı sıkıyorum. Ben bunun hayalini kurmadım. Herşey bir yana, öğrenci olmak çok güzelmiş bunu anlıyorum. Kimseden bir baskı görmedim şu ana kadar, ailem hep arkamda, bugün bile konuştuk. "Sen nasıl istiyorsan, onu yap" dediler. Şimdi öyle bilgisayar karşısında oturmuş, bir yandan gözyaşlarıma engel olmaya çalışıyorum, bir yandan bir mail bir telefon bekliyorum. Ben çok mu hayalperestim bilmiyorum. Zor yahu çok zor...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder